Yurt dışına gidenlerin çabaları

Anladığım kadarıyla yurtdışına çıkanlara benim Türkiye ile ilgili yazılarımı da okumayın demek istiyorsunuz. İsabetli olabilir. Şöyle bir his uyandı bende. Vaktiyle bazı 'Alamancıların' izin döneminde mercedesle mahallede dolanması Türkiyedekilere bayağı bir oturmuş. Avrupalı Türkleri hala asalak, kaybolmuş insanlar olarak görüyorlar. Görmüyorlar ki, 1961 yılından bu yana Türkiye'deki insanlar da ne kadar değişmiş, kaybolmuş, bambaşka bi şeye dönüşmüş. Sadece Dallas dizisinde olabileceğini düşündüğümüz şeylerin kat be katı artık her ailede yaşanabiliyor Türkiye'de Neyse, sanırım Avrupa'ya önceden gelen insanları baya baya asalak olmakla suçladığınızı kabul ettiniz şu an. Ben onları kastetmiştim siz de onlar gibi olmayın dedim diyorsunuz özetle. Çok ilginç, oturduğum küçücük sokakta dört müstakil ev Türklere ait, bi de cami var, öyle bir avluya Türkiye'deki camiler bile hasret. Jobcenter parasıyla yaptırmışlardır herhalde asalak herifler. Biliyor musunuz buranın sağcı popülist partisi de aynı sizin gibi düşünüyor. Jobcenterdan geçinen Almanlar onlar için sorun değil, varsa yoksa Türkler. Çalışmayanlar niye çalışmıyor kimse merak etmez, arka planı ne, sormaz bile. 3 milyon koyun gibi uslu Türk, 60 yıl olmuş, ne dini bir hakkını ister, ne bir milli hakkını ister, işten eve, evden işe, problem çıkarmaz, doktor da çıksa, milletvekili de çıksa, işadamı da çıksa gelen vurur, giden vurur yine sesini çıkarmaz. Böyle bir toplumdan daha iyisini Almanya nerede bulmuş. Tanıdık geliyor mu toplum?

Ahmet Karabay ve Mehmet Durgut beyler merhaba... Ahmet Beyin o zamanki açıklamalarına öncelikle felsefik düzeyde bir eleştiriyle başlamak istiyorum, Nesnel gerçeklik çok boyutludur. Bilgi ise tekil, tikel, tümele indirgeyerek bu nesnelliği açıklamadır. Ancak bunu yaparken yaptığımız her soyutlama bir eksiltmedir de elbette. Bu eksiltme de gerçeğe ilişkindir. Bu nedenle, hiçbir bilgi nesnesini birebir yansıtmaz. Her bilgi doğrumudur peki? Nesnesine uygun olan bilgiye Doğru Bilgi denir. Nesnesine uygunluğu oranında "doğru" ya da "yanlış" olur bir doğru. Kısaca "doğruluk" bilgiye has bir özelliktir. Ahmet Beyin, Türkiyeden gelen her devlet başkanınca söylediği klişelerden derlemelere benzeyen tavsiyelerinin nesnesi mülteciler değil, göçmenlik soyutlamasıdır. Peki, sevgili yazar, Olsun, göçmenler üzerinden yapılan böyle bir çıkarım sizin içinde geçerlidir, mantık çerçevesinde dersenizde; Mantık kurallarına uygun bir bilgi, doğru demek değildir. Örneğin, "Türkiyenin nüfusu 85 milyon. Milli geliri 720 milyon DOLAR. O halde kişi başı milli gelir 8500 dolardır" dediğimizde, bu mantık biçimsel olarak doğrudur, ancak toplumsal GERÇEKLİĞE uygun olmadığını tespit edersek yanlıştır. Kısaca, felsefi bir bakışla, Ahmet Beyin yaptığı tavsiyeler, göçmenlik soyutlamasına yöneliktir, mültecilik soyutlamasına yönelik değil. Gerçekliğin DOĞRU bilgisinin mantıksal bir tutarlılıkla ortaya konmasında en önemli şey aslıda ilk başta masaya yatırdığımız GERÇEKLİK tir. . Ahmet beyin yazdığı Doğru Bilgilerin nesnesi başka bir gerçeklik için doğrudur, belki göçmenler için doğrudur. Doğrunun zıddı yanlıştır, Gerçekliğin ise zıddı yoktur. Bu nedenle biriciktir. Referans noktamız gerçekliktir, doğrular değil. Felsefik bakışla, Ahmet Beyin Doğrularının nesnesi bizim yaşadığımız gerçeklik değildir. Önerme hatasıdır bu. Salt mantıkla bakınca da, Ahmet beyden kendini konumlandırdığı noktadan daha yukardan olaylara bakabilen durumda, Batı da olanlar. Biz orayı biliyoruz, yaşadık, burayı da biliyor ve yaşıyoruz, benim Türkiye de kalanlara yönelik bir tavsiyelerim olsa mantığa aykıdır, iki tarafı da bilenim, Ahmet Bey ise değil, bu konumlanma farklılığını da unutmamak gerek. Devam edersem; Ahmet Karabay beyin o yazısını bende okudum ve o anda bende birşeyler yazayım dedim, üçlü saç ayaklarının hepsine olmasa da, özellikle onlardan bir tanesine ESASLI bir reddiye olarak cevap vermek istedim. Lakin, yine Mehmet beyin durumu gibi, sınavlar iş güç deyince, o zaman cevap veresim gelmedi. Batının bakış açısıyla doğuyu anlama olarak tarif edebiliriz Oryantalizmi. Bunun tam tersine, yani doğunun bakışıyla Batı dünyasını anlamaya da heterooryantalizm. Ve hep eleştiririzde, müstemleke bakışını, lakin şu an gözümüzün önünde yaşadığımız bu tatlı yazışmalarda, her iki yazarı, herkesin cephesinden olayı irdeleyişini görünce, oryantalizmi ve diğerler görüşleri de heptenci bakışla eleştirmemez gerektiğini söyleyebilirim. Ahmet beyin yazısında, sonuçları itibariyle yanlış yönlendirmeye varan ESASLI HATANIN yazarın kendinden değil, konumlanmasından kaynaklandığını fark ettim. Türkiye de yaşamış ve yaşayan biri, kendisinin hiç tecrübe etmediği bir yaşam tarzının içinde olan insanlara, daha önce kendi yanındayken şimdi batıya yerleşmiş başkalarına, orada nasıl mutlu olmaları gerektiğini anlatıyordu. Böyle bir yazıyı yazmak sanırım yazar açısından bir CESARETTİ. Yazarın o yazıyı yazıp yazmama konusunda tereddütlerinin olup olmadığı hususu, okurken o yazıyı, sık sık aklımdan geçmişti. Şu an ben, Türkiyeden Almanyaya bir kaçan olarak gelmiş ben, Türkiyede yaşayan bir arkadaşıma, hapisten çıktıktan sonra hep Türkiyede yaşayacak arkadaşıma, orada nasıl mutlu olacağına yönelik tavsiyelerde bulunmaya kalkışsam bunu kendi kriterlerim çerçevesinde cesaret değil, CÜRET derdim. Dikkat ederseniz, Ahmet Beyin yazısına Cesaret ben yazmış olsa idim Türkiyede kalanlara nasıl mutlu olacaklarına yönelik, ona da Cüret dedim. Uzaktan bakınca, aynı değerleri gönlünden paylaşan iki farklı insan topluluğunun, kaçanlar ve kalanların, birbirine nasıl mutlu olmaları gerektiğini anlatmaları, neden biri açısından CESARET iken diğeri açısından CÜRET oluyor? Konumlanma farklılıkları demiştim önceden, işte bunlardan biri elbette mekana ilişkin, yazar Türkiye de bizler Batı dayız. Nitekim; Ahmet bey, mültecilik gibi henüz yeni olan, günümüzde karşılaştığımız bir yaşam biçiminde, bizim bile ancak yaşayarak öğrendiğimiz, alıştığımaya çalıştığımız bu yaşamda, yazar mutlu olmanın yollarını, hiç görmeden, bilmeden başka topraklardan anlatabiliyordu, bu benim bakışımla büyük CESARET gerektiriyordu. Güçlü bir muhakeme ve donanımın ve yansıması özgüven olmalıydı ki yazarın, yanlışlanamayan DOĞRUsu olmalıydı ki, bilmediği bu yaşam tarzına yönelik böyle tavsiyelerde bulunabilsin. Buydu Cesaretten kastım. Peki ya benim cüretim? Ben de uygun tonda Türkiye de kalan arkadaşlarımıza, hapisten çıkanlara, orada nasıl mutlu olmaları gerektiğini, yazarın yazısına paralel şekilde, özünde entegrasyon ve varolan durumu kabullenme ve yeni yollar bulma merkezli yazsam ne olurdu? Tecrübe etmedim ama yoğun bir sitem, gönül koyma hissederdim. Peki bende Türkiyede kalanlara, içinde, ancak nasıl mutlu olabileceklerine yönelik bir yazı yazsam? Kendimi, Hadislerde yer verilen, Cehennemden en son çıkan ve Cennete enson giren adammış gibi hissederdim. Hadislerde bahsi geçen cehennemden en son çıkan adamın, zihnimde canlandırdığım hayali konuşmasıyla, Cehennemden çıkamayan geride kalanlara dönüp, artık cehennemin kapıları benle birlikte birdaha açılmamak üzere kapatılıyor, bu gerçeği görün ve ona göre oraya sonsuz yaşamınızı kurgulayın diyen adam gibi hissederdim kendimi. Bu nedenle böyle bir yazıya CÜRET edemezdim. Aramızdaki konumlanma farklarından biri sanırım bu aramızda sevgili Ahmet Karabay, psikolojik tutumlarımız birbirimize. Cephe ise orası, burası cephe gerisi hat gibi geliyor her nedense. Bu nedenle, satırlarımızın orada kalanlara yönelik hep müşfikçe, savunmacı, alttan alıcı. Ama nedense, bir çeşit saldırı da hissettim aslında o tavsiyelerinizle. Çok özür dileyerek başlayım ve meramımı maruz görünüz diye devam edeyim, yazınızı irdelediğim bu satırlarımda hissettiğim savunma mekanizmamın çalışması beni şaşırtıyor. Etki tepki prensibi evrendeki temel kanunlardan. Kuantum fiziğinde, atom altı düzeyde varlıkların birbiriyle etkileşim içinde olduğu belirtilir, aralarında pozitif bilim açısından sebep sonuç ilişkisi olmadan üstelik. Özür dileyerek başlamam da o nedenle sevgili yazar, aceba, "sizin de haliniz pek iyi değil, bunu unutmayın" türü bir içsel kızgınlığın çok farklı bir tezahürü mü bu aceba diye düşündüm. Yok canım dedim elbette, zandan korkmak gerek, lakin bu bendeki duyguyu anlayamadım. Anlayamadım, zira, ham-toy gibi bir durumu size atfetmem çirkin olur binlerce okuyanınız var, bu şıkkı baştan reddederim de, lakin klişeleşmiş tavsiyelerinizin on yıllarca uygulanmasında burada, bırakın bizleri, göçmenlerin başarısızlıklarını görmediniz mi, duymadınız mı, okumadınız mı? Mesela, bir meseleyi şöyle güzelce konuşup sohbet edebileceğiniz bir yabancı dil dediniz, o an tebessüm ettim. Bu satırı evet, buralarda uzun süre yaşamayan biri yazar dedim. Almancanın ve diğer batı dillerinin zorluğu ortada da, sevgili yazar, gençliğinde Amerika da bir anımı paylaşayım da hem zihinlerimiz biraz dinlensin. New York taydım gençliğimin ilk yılları, tayin ile gelmiş bir "Abimiz" vardı, samimiyetine elbet diyeceğim hiç birşey olamaz, ama bir çay ortamında, birazda "abi" konumunun verdiği coşkunlukla konuşuyor ve muhtevası , burada Amerikalılar ile oturup çay sohbetleri yapabilmeliyiz, onlara Risalelerden okuyabilmeliyiz türünden ufuklar çiziyordu bize. Yıllar yıllar sürecek ve hatta çoğu itibariyle bunun imkansızlığını bilen birisi olarak taa ozaman tebessüm etmiştim ben. O sevdiğim büyüğümüz, çok geçmedi, altı ay sonra o kabilden cümlelerin adını bile anmadı. Allah insanı ahseni takvim yarattı, çok özel bir varlığız sevgili yazar, lakin bir İngilizce de dahi eğer küçükken öğrenmemişsen, öğrenmen, onu aktif kullanman o kadar zor ki. Almancayı siz düşünün artık. İngilizcenin çok daha fazlası zorlukta olduğunu çok iyi İngilizce bilen biri olarakv yaklaşık iki yıldır Almanca kursuna giden ben söyleyebilirim. Bir başkasına inan gerek yok. "PİS BİR GERÇEK, GÜZELİM TEORİYİ MAHVETTİ" Çok severim bu sözü. Almanya da, telegram grupları vardır sevgili yazar, buradakiler gerçekten de tavsiyelerinize yönelik olarak, sıkı Almanca öğrenmeye çalışıyorlar. Gayretlerine bakınca, Ahmet Bey, tavsiye etmeyiniz, sizin tavsiyelerinize herkes inanın uyuyor diyebilirim adeta. Kendim zaten tam not alırım. O önerilerinizin hepsinden tam not alırım, diploma bile talep edebilirim sizden. Peki durum nedir şu an? Az önce de bir dostumuz yazdı yorum olarak yukarda, ne yazmış okudunuz mu, tren makinistliğine giden çok sayıda insan var dedi. Yaşlı bakıcılığı, şoförlük, uzun yol şoförlüğü, fortlift kullanıcılığı. Hafife almak değil, lakin, teorinin yanlışlığının sonuçları bunlar. Klişe demiştim sizin tavsiyeliriniz, burada ilk gelince burada yerleşik kişiler üstelik onlar yıllardır burada olmasına rağmen aynı tavsiyeleri yaptılar. Oysa ne dedim, bizim gibi olanlara yönelik gerçeklik ve onun izdüşümü tavsiyeler başka olmalı, yol haritası ona göre çizilmeli. Mesela, ben şu an ne diyorum buraya yeni gelenlere? Almanca öğrenmek gerçekten çok zor, belgeyi muhakkak alacaklar belirli meslekler dışında meslek seçimlerinde tıkanma olucak kendi alanlarıyla ilgili, öğrenebilirse birikim, çevre, network kurma ve onların üzerinden dil süreçlerinin hemen ardından yarı-ticari hayata girme. Sizin aklınıza bu tam gelmeyebilir, maddeleştiremezsinizde bunları size birşey diyemem, ama ben buradaki yerleşiklerin dahi olayı yanlış tahlil ettiklerini analiz ediyorum. Bu üç-beş yıllık süreci dil öğrenmenin yanında pratikte, para kazandırabilecek alanlara yönelik bir fırsat olarak görünüz denilse, şu an fark ettiğimiz bu durumu daha önce yaşamaya başlardık. Şu an, kendi teorisini kendi pratiğiyle oluşturan bir mülteci topluluğu var kısaca Ahmet Karabay. Ama üzülerek söylemeliyim ki, maddeleştirdiğiniz o 3 ayağının yerine başka şeyler koymalıydınız. Ve bunun özüne, bu dil öğrenme sürecinde gözünüzü açık tutup, döner, kasap, boya, laminant, parke vs deyip bir şekilde yarı-ticari faaaliyet alanlarını tanıma imkanı bulun şeklide bir madde eklemeliydiniz. Mülteciler için bozuk psikoloji, adaptasyon kavramları konfor alanına aittir, çok gerçekçi bakar mülteci hayata burada, lakin tanımamak en büyük sorunudur, dilden daha öte sorunu yaşamı, ekonomik hayatın akışını çözememedir sorunu. Eğer mesleğini yapma hedefi ve imkanı yoksa birinin, burada hayata en iyi entegre edecek şey, ekonomik olarak onu daha iyi bir noktaya taşıyacak faaliyetleri bulabilmektir. Sabit ücretli bir işe yönlenldirmen, yıllarca istihdamla sonuçlanacak bir ilişki türünü seçmesinin hatalı olduğunu ben şu an buradan maddelerinize ekleyim. Ahmet KARABAY bey, gelelim ESASLI HATANIZA.. Türkiyeyi unutmak, yavaş yavaş onun gündeminden uzaklaşıp buraya yoğunlaşmak konsantre olmak.. şeklinde özetleyeceğim önermenize.. Yaş önemli, ama gelenlerin yaş ortalamasının yüksekliği göz önüne alınınca açıklamalarımı ona göre yapmalıyım. Kaybedilen sosyo-kültürel, sosyo-ekonomik düzeye buradaki kişilerin gelmesi nereden baksanız en az on yılını alır. İnsanlara dönmeyin, dönemezsiniz bura bitti şeklinde bir yaklaşımı salık vermek, onun elinden umudunu almaktır. Ben şunu gördüm ki, en sağlıklı ve dinamik insanlar etrafımda, Türkiyeye dönebileceğini düşünen insanlar. O tarz insanlar dili de çok iyi öğreniyorlar, gayrette ediyorlar. Yani, böyle bir düşünceye sahip olmak, ilerleme açısından zararlı değil hatta faydalı. Molalarda, Türkiye ile ilgili haberleri okumak, gidişatı takip etmek, farklı bir şekilde burada motivasyonumu artırıyor. Etrafımda böye olanların artırdığını görüyorum. İlginçtir, twitter girmiyorum, haber okumuyorum, a siz orayla mı ilgileniyorsunuz diyen kişilerin de çok başaralı olmadıklarını görüyorum, en azından mevcut durumda Almanca öğreniminde. Döneceğini düşünmek, dönebileceğini düşünmek, burada yaşayacağınız bazı sıkışıklıklarda bir çeşit kurtarıcıdır. Bir arkadaşım, eşime uzak bir gelecek değil, yakında inşallah, düzelecek, anneni de ziyarete gideceğiz, tatilimizi de yapacağız, dediğimde eşimin gözlerinin içi gülüyor, öyleyse burada şuraları da gezelim, buralara da gidelim diyor demişti. Kadıncağızın enerjisinin geldiğini, evden çıkmak istemeyen eşinin kedini toparladığını söylemişti. Ülke de izlediğimiz, takip ettiğimiz gündemler ağır olabilir, ancak bunlar moral bozmuyor. Tam tersi, gittikçe kötüleşen durumun aslında düzelmenin işaretleri olduğunu fark ediyoruz. Hadiselerin sıkışması, tarihin gerçekleşmesi, düğüm noktasında olması aşamasını kaçırmak istemiyruz da diğer taraftan. Burayı unutun.. demek, benim açımdan ESASLI HATA dır o nedenle. Türkiyenin unutulmaması, sık sık takip edilmesi, düzeleceğine yönelik umudun sıcak tutulması, özellikle mülteci için önem arz ediyor. Yavaş yavaş işliyor batı sisteminde yaşam ve onda yolunuzu bulmanız yıllarınızı alıyor, bir çeşit iş arası film izleme gibi Türkiyeye dair takip burada. Umut buradaki kimseye birşey kaybettirmiyor, Türkiyeye dönme fikri, ülkeye zihnen sıkı bağlılık tam tersi başarıyı kamçılıyor burada. Şarap için söylenen birşey var, bardakta durduğu gibi durmaz diye, Anayasalar içinde benzerdir denir, dünyanın en güzel anayasaları Komunist ülke anayasalarıdır. Eğer yaşanmışlıkları olmasa teorisinin güzelliğine kapılmamanız mümkün değil. İşte sevgili Ahmet bey, 3 yıldır Avrupada yaşayan biri olarak, tam da bu noktadan yurtdışında yaşayanlara dayatılan, entegrasyon üzerinden yapılan klişeleşmiş MUTLULUĞUN ŞİFRESİ vurgularından, basmakalıp ifadeler üzerinden itirazım var. En öncelenen klişeler, unutturulmak istenen, ülkeye dönme fikri, umutlu olma fikri, faydalı değil zararlı..

Adam asalak falan degilim, elimden geleni yapiyorum, uzaktan davulun sesi hos gelebilir demek istiyor, bunu bile art niyetle yorumlayabiliyorsunuz. Yazida hicret edenleri motive edebilecek cok sey var. Simdi alaka kurabildiniz mi bari?

Altan bey, bu yorumu neye göre söylüyorsunuz, açar mısınız biraz? Gerçekten kaynak ve donelerinizi merak ettiğim için soruyorum?

Eski sasaali dönemlerde Hizmet kendi sofrasina oturmakla övünürdü. Her seye amatörce elini atar, baska gruplarin, insanlarin tecrübelerini hice sayar, bu diyalog canlisi yapi kimseyle ortaklasa is yürütmezdi. Bu yüzden Hizmet icinde bir sektör olusmustur bile diyebiliriz. Artik böyle bi durum yok. Insanlar disarida baskalariyla birlikte faaliyetlerde bulunmak zorundalar. Bu nihayet baska gruplarin, insanlarin onyillara varan tecrübelerinden faydalanmak demek, dogru cözümlere odaklanmak demek ve elbette dili pratik olarak ögrenmek demek. Dili iyi ögrenen insanimiz sosyal faaliyetler alaninda kendilerini gösterebilir ve gecimlerini de pekala bu alanda kazanabilirler. Hatta devlete „yük“ olmazlar. Diger türlü 2-3 sene oturum alacaksin, teorik Almanca ögreneceksin, en az 2 sene mesleki formasyon yapacaksin ve dil yetmedigi icin bekleme moduna gireceksin. Yük varsa asil yük burda. Almanyada Der Paritätische, Caritas gibi kurumlarda pismek, oralarda farkli insanlarla sosyal konularda tartismak, birlikte cözümler aramak, projelere katilmak, dili iyi ögrenmek icin de bulunmaz firsatlar sunar. Isteyen bu kurumlarda kalarak gecimini de saglar, isteyen devlettten proje destegi alip kendine göre bir yol cizer, ama „biz kimsenin sofrasina oturmayiz“ gibi aptalca düsünceyle hareket etmez. Yük olmak da oldukca göreceli bir kavram. Tahminime göre mülteci kabul eden ülkelerin ilk nesilden bi beklentisi zaten yok, önemli olan onlarin cocuklarini demografik yapiya ve ekonomiye kazandirmak. Bu kadar minnet duygusu icinde olmayi da yanlis buluyorum sahsen. Örnegin Almanya Türkiyeyi dinliyor ve darbe tesebbüsünün gercek yüzünü aciga cikaracak bilgilere sahip diye düsünüyorum. Hesabini-kitabini yapti, maddi yükü göze aldi ve tavrini Erdogandan yana aldi.

Sen de böyle düşünüyorsun Ali. Olabilir. Katılmıyorum sana.