“Ya Rab bizi insan eyle!”
Sakın ha, nâdânı etmeyin tenkit,
Sizi ezel ebed düşman zanneder.
Olsa da aklı kıt, efkârı sabit,
O gene kendini umman zanneder.
Böyle hazımsıza nasihat batar.
Sonra ikide bir bulaşır, çatar.
Yüzüne diyemez, arkandan atar.
Gıybeti derdine derman zanneder.
Üslubu da güya lâtif ve nâzik!
Bilmem hâlâ niye bu kadar ezik!
Hasetten bir deri bir kemik… Yazık!
Kediyi aynada arslan zanneder.
Gül atsan üstüne o gene “taş!” der.
“Hiç gözün üstünde olur mu kaş!” der.
Doluyu göremez, “yarısı boş!” der.
Herkesi şükürden noksan zanneder.
Allâme-i cihan, dalar her söze!
Dili anlaşılır, taze mi taze!
Garip, hem kekeme hem de geveze,
Özünü erbâb-ı suhan zanneder.
Bu da tevazunun en son örneği,
Ne ağayı bilir ne dahi beği,
Baykuş sesleriyle çınlar yüreği,
Alemin gönlünü viran zanneder.
Nehârî, mânâ çok bu son sözünde,
Bir başka boyut var, arşın düzünde.
İmtihan sırrı bu, dünya yüzünde,
Herkes kendisini insan zanneder.
BEKİR SALİM
