Rahiplikten yönetmenliğe bir sinema dâhisi: Scorsese

M. NEDİM HAZAR | YORUM

Önce çok kısa bir özet geçelim…

İtalyan kökenli Amerikalı yönetmen Martin Scorsese, genellikle tüm zamanların en önemli yönetmenlerinden biri olarak kabul edilir ve sert, titiz sinema yapım tarzıyla tanınır. Scorsese’nin sinemaya olan tutkusu çocukluğuna dayanıyor. 1973 yılında çektiği ünlü filmi Mean Streets ile kendini kanıtladıktan sonra, Scorsese birçoklarına göre yapılmış en büyük Amerikan filmlerini çekti, bunlar arasında Taxi Driver, Raging Bull ve Goodfellas bulunmakta.

Özellikle aktör Robert De Niro ile iş birlikleriyle tanınıyor ki—bu iş birliklerine The King of Comedy, Cape Fear ve The Irishman dahildir—aynı zamanda aktör Leonardo Di Caprio ile yaptığı filmlerle de biliniyor. Bunlar ise Gangs of New York, The Aviator ve The Wolf of Wall Street gibi filmlerdir. Scorsese, 14 kez Akademi Ödülü’ne aday gösterilmiş ve bir kez kazanmıştır: 2006 yılında suç filmi The Departed ile En İyi Yönetmen Oscar’ını kazanması hala tartışmalıdır, zira bu film biraz da pozitif ayrımcılıkla aynı zamanda En İyi Film ödülünü de almıştı.

Amerikan sinemasının simge isimlerinden biri olan ve kendi kuşağının en büyük film yapımcılarından biri olarak kabul edilen Martin Scorsese’nin sinema yolculuğu New York Üniversitesi’nde başlamadan önce çok enteresan ayrıntılara sahip.

17 Kasım 1942’de New York City’nin Queens ilçesinin Flushing mahallesinde doğan Scorsese, küçük İtalya mahallesinde, şehrin Manhattan ilçesinde büyümüş. Anne ve babası, Catherine Scorsese (evlilik öncesi soyadı Cappa) ve Charles Scorsese, Giyim Bölgesi’nde çalışıyormuş. Charles, bir giysi presçisi ve aktör, Catherine ise bir dikişçi ve aktrist imiş. Scorsese’nin dört dedesi de Sicilya’dan İtalyan göçmeni; babasının tarafı Polizzi Generosa, annesinin tarafı Ciminna kökenli. Ailenin orijinal soyadı Scozzese imiş, bu İtalyanca’da “İskoç” anlamına geliyor ve daha sonra bir yazım hatası nedeniyle Scorsese olarak değiştiriliyor.

Scorsese, çoğunlukla Katolik bir çevrede yetişiyor. Çocukken astımı var ve spor yapamıyor veya diğer çocuklarla etkinliklere katılamıyor, bu yüzden ailesi ve ağabeyi sık sık onu sinema salonlarına götürüyor; işte bu dönemde sinemaya tutkusu gelişiyor küçük Martin’in. Bronx’ta bir gençken, Powell ve Pressburger’in Hoffmann’ın Masalları (1951) filmini, makarasının bir kopyasını bulunduran bir mağazadan sıkça kiralamış mesela. Bu filmi düzenli olarak kiralayan sadece iki kişiden biriymiş; diğeri ise George A. Romero, aynı zamanda bir film yönetmeni olacak olan biri.

Ağır sıtmasından dolayı Scorsese’nin çocukluk aktiviteleri sınırlıydı; spor yapmak yerine, çoğu zamanını televizyonun karşısında ya da sinema salonunda geçirdi, burada özellikle İtalyan deneyimleri hakkındaki hikayeler ve yönetmenler Michael Powell ve Emeric Pressburger’in filmlerine aşık oldu. 12 yaşına geldiğinde, Scorsese zaten kendi hikaye panolarını çiziyordu, bunların çoğu “Yönetmen ve Prodüktör Martin Scorsese tarafından” satırı ile tamamlanmıştı.

Scorsese, gençliğinde en sevdiği aktörler olarak Sabu ve Victor Mature’yi söylemiş. 1947–48 Powell ve Pressburger filmleri Kara Zambak ve Kırmızı Ayakkabılar’ın etkisinden de bahsetmiş, bu filmlerin yenilikçi tekniklerinin daha sonra film yapımını nasıl etkilediğini belirtmiş. “Amerikan Filmleri Üzerine Martin Scorsese ile Kişisel Bir Yolculuk” adlı belgeselinde, gençliğinde tarihi destan filmlerine hayran olduğunu, bu türden en az iki filmin, Firavunların Ülkesi ve El Cid’in, sinematik psikolojisi üzerinde derin ve kalıcı bir etkisi olduğunu belirtiyor. Scorsese aynı zamanda bu dönemde neorealizm sinemasına hayranlık geliştiriyor.

İtalya Yolculuğum isimli belgeselde, İtalyan neorealizmi üzerine bir belgeselde bu etkiyi anlatıyor ve DeSica’nın Bisiklet Hırsızları, Fellini’nin Roma Açık Şehir ve özellikle Paisà’nın, Sicilya köklerini nasıl gördüğünü veya betimlediğini nasıl etkilediğini yorumluyor. Belgeselde ayrıca Scorsese, Roberto Rossellini’nin Paisà’sının Sicilya bölümünü, kendisi Sicilya göçmeni olan akrabalarıyla televizyonda ilk kez izlediğini ve hayatında önemli bir etkisi olduğunu belirtiyor. Scorsese, Fransız Yeni Dalga sinemasına büyük bir borcu olduğunu kabul ediyor ve “Fransız Yeni Dalga’sı, filmleri görmüş olsunlar veya olmasınlar, o zamandan beri çalışan tüm film yapımcılarını etkiledi” diyor. Ayrıca Satyajit Ray, Ingmar Bergman, Michelangelo Antonioni, Federico Fellini, Ishirō Honda ve Eiji Tsuburaya’nın kariyerindeki büyük etkilerini de kayda geçiriyor.

Scorsese, Bronx’taki tüm erkeklerin gittiği Cardinal Hayes Lisesi’nden 1960’ta mezun oluyor. Enteresandır başlangıçta rahip olmak isteyen genç Martin Scorsese bir hazırlık seminerine de gidiyor, ancak ilk yılın sonunda başarısız oluyor. Bu başarısızlık onu sinemaya yönlendiriyor ve Scorsese, daha sonra İngilizce dalında lisans derecesi alacağı New York Üniversitesi’nin Washington Square Koleji’ne (şimdi Sanat ve Bilim Koleji olarak bilinir) kaydoluyor. Scorsese, 10 dakikalık bir komedi kısa filmiyle New York Üniversitesi’ne 500 dolarlık burs kazandığında doğru yönde ilerlediğini hissetmişti. New York Üniversitesi’nin Eğitim Okulu’ndan (şimdi Steinhardt Kültür, Eğitim ve İnsan Gelişimi Okulu) 1968’de yüksek lisansını alıyor.

Scorsese’nin ilk işleri yönetmenin kendi tarzının tüm özelliklerini içerir: ilk uzun metrajlı filmi “Who’s That Knocking at My Door?” (1969) dahil, Little Italy’deki İtalyan-Amerikan mahallesinde büyümesini ve öğrenci olarak film yapımına ilk adımlarını yansıtır. Bu film ve sonraki “Woodstock” (1970) gibi müzikal filmlerdeki editörlük çalışmaları, onun tarzında müzikal türlerin etkisini gösteriyor.

Scorsese’nin ilk büyük eleştirel başarısı “Mean Streets” (1973), genellikle en iyi çalışması olarak kabul edilir. Bu film, Amerikan sinemasında yenilikçi bir an olduğunu temsil eder, yenilikçi tekniği ve gelecekteki film yapımcıları üzerindeki etkisi ile dikkat çeker. Film, sadece etnik ve dini kategorilere indirgenemeyen, sosyal, müzikal ve film noir unsurlarını iç içe geçiren karmaşık bir dokuma sunar. Gerçekçi unsurlarla ekspresyonist teknikleri birleştirme yeteneği bu filmde belirgindir ve daha sonraki işlerine öncülük eder.

Scorsese’nin ilk tartışmalara sebep olan ve eleştirel olarak beğenilen filmlerinden biri “Taxi Driver” (1976) ‘dır. Filmdeki baş karakter Travis Bickle’in tasviri, eleştirmenler arasında çeşitli yorumlara yol açmış, ilerici ve muhafazakar görüşler arasındaki gerilimi yansıtmıştı. Karakterlerinden uzak durmak yerine onlara daha yakın bir portre çizmeyi tercih eden Scorsese, filmlerine dinamizm ve karmaşıklık katıyordu.

“Raging Bull” (1980), Scorsese’nin film yapımındaki incelikli yaklaşımını sergileyen bir başka filmiydi. Film, erkeklik, şiddet ve kimlik temalarını keşfederek, eleştirmenlerin çeşitli görüşlerini toplamıştı. Yine bir biyografi kitabına dayanan film, efsane boksör Jake LaMotta’nın hikayesini anlatıyordu. LaMotta rolünde DeNiro gösterdiği muhteşem performans ile Oscar’a uzanmıştı. Bu arada Ring Magazine’in “Son 80 Yılın En İyi 80 Dövüşçüsü” listesinde 52. sırada yer alan LaMotta’nın hayat hikayesi gerçekten çok çarpıcı, kitabı okuyamayanların en azından filmi izlemesi bu enteresan karakteri tanımak için yeterli olsa gerek.

“Raging Bull” gibi filmlerin eleştirel başarısına rağmen Scorsese, sonraki yıllarda daha az eleştirel ilgi gördü. “The King of Comedy” (1983) ve “After Hours” (1985) gibi filmler aynı seviyede beğeni veya ticari başarı elde edememişti. Ancak Scorsese’nin kendi vizyonuna olan bağlılığı sarsılmamıştı. Nikos Kazancakis’in bütün dünyada ses getiren ayrıksı hikayesi “The Last Temptation of Christ” (1988) romanının uyarlaması, önemli bir muhalefete rağmen karmaşık ve tartışmalı konuları ele alma konusundaki isteğini gösteriyordu.

Artık ustalık dönemini yaşayan Scorsese, film kültürü içinde kendine prestijli bir yer edinmeyi başarmıştı. Film koruma çalışmaları ve ulusal sinemalar üzerine yaptığı belgesellerle film yapım sanatına ve tarihine olan bağlılığını gösteriyordu. Film kültürü üzerinde önemli bir otorite olarak kabul ediliyor ve Amerikan sinemasının geleceğinde güçlü ve etkili bir figür olacağını neredeyse garanti ediyordu.

Genel olarak, Martin Scorsese’nin kariyeri, sanatsal otantikliğe sürekli bir arayış, karmaşık sosyal ve kültürel temalarla derin bir angajman ve Amerikan sinema dünyasında derin bir etki bırakmıştır. Usta yönetmenin gerçekçilik ve stilizasyonun benzersiz bir karışımıyla karakterize edilen filmleri, izleyiciler ve eleştirmenlerle yankı uyandırmaya devam ediyor ve onun sinema dünyasında önemli bir figür olarak mirasını pekiştiriyordu.

Pek çok eleştirmen, yönetmenlik kariyerinin ilk on yıllık çalışmalarından sonra, bazıları Scorsese’nin gangster destanı Goodfellas (1990)’ı onun ustalık eseri olarak değerlendiriyordu. Robert De Niro ve Joe Pesci’nin usta işi oyunculukları ve Scorsese’nin gösterişli sinema tekniği onu tekrar ön plana çıkarmaya yetmişti. Vizyona giren film eleştirmenlerden oldukça ciddi övgüler almıştı.

Her ne kadar Scorsese’nin yakın arkadaşı ve destekçisi olsa da Roger Ebert, Sıkı Dostlar’ı “şimdiye kadarki en iyi mafya filmi” olarak tanımlamıştı. Film, Ebert’in 1990 film listesinde bir numarada yer aldı ve Gene Siskel ve Peter Travers’ın listelerinde de aynı sıralamayı aldı ve genel olarak yönetmenin en büyük başarılarından biri olarak kabul edildi.

Film, En İyi Film ve En İyi Yönetmen dahil olmak üzere altı Akademi Ödülü’ne aday gösterildi ve Scorsese, ilk kez yönetmen olan Kevin Costner’a (Kurtlarla Dans) karşı üçüncü En İyi Yönetmen adaylığını yine kaybetti. Joe Pesci, performansıyla En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu Akademi Ödülü’nü kazandı. Scorsese ve film, beş BAFTA Ödülü, bir Gümüş Aslan ve daha birçok ödül kazandı. Amerikan Film Enstitüsü, Goodfellas’ı AFI’nin “100 Yıl 100 Film” listesinde 94. sıraya yerleştirdi. Listenin 2007’de güncellenen versiyonda, AFI filmi 92. Sıraya yerleştirdi. Ve çekilmiş en iyi 10 gangster filminde meşhur Baba’dan sonra ikinci sırada yer alıyor.

Goodfellas, Nicholas Pileggi’nin gerçek olaylara dayanan kitabı Wiseguy’dan uyarlanmıştı, bu kitap Lucchese suç ailesi üyesi Henry Hill’in yükselişini ve düşüşünü anlatıyor. Filmde Ray Liotta, Hill olarak, De Niro, gangster Jimmy Conway olarak ve Joe Pesci, tehlikeli şekilde şiddet içeren Tommy DeVito rolünde Akademi Ödülü kazanan bir performans sergilemişti. Scorsese’yi De Niro ve Pesci ile yeniden bir araya getiren ve yine bir Pileggi kitabına dayanan Casino, Mafya kontrolündeki Las Vegas casinolarıyla ilgilenen gangsterleri uygun bir şekilde takip etti. Goodfellas kadar kutsanmasa da, Casino, 1995 yapımı film, özellikle Oscar’a aday gösterilen Sharon Stone’un performansı için övgü toplamıştı.

Scorsese, aynı zamanda De Niro’nun psikopat ama zeki katil Max Cady olarak oynadığı Cape Fear (1991) filmiyle de övgü toplamaya devam etti. Epik Kundun (1997) ve psikolojik drama Bringing Out the Dead (1999)’ı takiben, Scorsese yine bir suç filmi yaptı—ancak bu sefer Goodfellas ve Casino’dan oldukça farklı olan—Gangs of New York (2002) ile, 1860’ların New York Şehri’nde düşman olan İrlandalı göçmenleri konu alan tarihi bir dramdı. Küçük İtalya’da büyürken eski çetelerin hikayelerini duyan Scorsese için bu film, bir tutku projesiydi, ancak onu meyvelendirilmesi için neredeyse 25 yıl bekleyecekti. Filmde, çete lideri Bill the Butcher rolünde kutlanan bir performans sergileyen Daniel Day-Lewis ve Scorsese ile aktör arasındaki birçok iş birliğinin ilki olan Leonardo DiCaprio yer almıştı.

Devam edecek…