Şu ana kadar okyanusların tabanlarının yüzde 23,4’ü haritalandırıldı. Geçen yıl yaklaşık 10 milyon kilometrekare yeni batimetrik (derinlik) verileri eklendi. Bu, yaklaşık olarak Avrupa’nın kara yüzeyine eşdeğer. Bilim insanları 2030’a kadar tüm deniz tabanını haritalandırmayı hedefliyor.
İyi hazırlanmış deniz tabanı haritaları, birçok başka kullanım alanının yanı sıra navigasyon ve çevre koruma konusunda da yardımcı oluyor.
Güncelleme, bu hafta Portekiz’in başkenti Lizbon’da gerçekleşen Birleşmiş Milletler (BM) Okyanus Konferansı’nda sunuldu.
Aslında bu ek verilerin çoğu, haritalama çabalarından ziyade hükümetlerin, kurumların ve şirketlerin arşivlerini açmayı kabul etmelerinin bir sonucu. Daha yüzde 10-15’lik bir verininse, güvenlik nedeniyle ya da ticari sebeplerden sunucularda tutulduğu düşünülüyor.
Dünyanın okyanus tabanını tam olarak resmetmek için çalışan Seabed 2030’un yöneticisi Jamie McMichael-Phillips bu konuda “endişelenmelerine gerek yok” diyor ve şunları ekliyor:
“Yüksek çözünürlüklü verilere ihtiyacımız yok. Yüksek çözünürlüklü veriler iyi, onlarla çalışabiliriz. Ancak daha düşük çözünürlük de kesinlikle kabul edilebilir. Bir Avrupa futbol sahası büyüklüğünde, 100 metreye 100 metre veya o civarlarda bir alanın derinlik değeri, ulusal veya ticari sırları açığa çıkarmayacaktır.”
Bu fotoğraf, henüz veri içermeyen yerleri temsil eden siyah alanlar ile deniz tabanının ne kadarının haritalandığını gösteriyor.
Deniz haritaları, sadece denizcilerin güvenli seyri için değil, aynı zamanda balıkçılık ve korunma adına da gereklilik arz ediyor. Denizdeki yaban hayat, su altı dağlarının etrafında toplanma eğilimindedir. Her deniz dağı bir biyolojik çeşitlilik noktası.
Ayrıca sağlıklı deniz tabanı, okyanus akıntılarını ve dikey karışımı da etkiler. Okyanuslar ısıyı gezegen etrafında hareket ettirmede önemli rol oynadığı için haritalar, iklim değişikliğiyle ilgili çalışmaları geliştirmek için de kullanılıyor.