BİR ANI | Hocaefendi’nin hak ve hakikat ‘takıntısı’ 

İDRİS GÜRSOY | YORUM

Yıl 2004. ‘Amerika Zaman’ günlük basılıp posta ile abonelerine ulaştırılıyordu. Bir dağıtım şirketi ile anlaşıp gecikmenin önüne geçildi. New York ve New Jersey gibi Türklerin yoğun yaşadığı doğu bölgesinde dağıtım problemi çözülmüştü.

Zaman Amerika, Amerika’da günlük basılan ve dağıtılan ilk Türk gazetesi olmuştu. Imzalar atıldı… Sabah büroya gitmek için erkenden kalktım. Arabaya binmeden posta kutumu kontrol ettim. Mektuplarla birlikte iki gazete vardı. Biri New York Times diğeri Zaman Amerika. Gözlerime inanamıyordum. Geriye eve döndüm. Eşim ve çocukları başıma topladım. Gazeteyi yere serdim, sayfalarını tekrar tekrar çevirdim.

Bu sevinci Fethullah Gülen Hocaefendi ile de paylaşmalıydık. Gazeteyi özenle katlayıp yanıma aldım. Doğru Hocaefendi’nin yaşadığı Pensilvanya’ya gittim. İkindi namazı kılınmıştı. Hocaefendi, talebeleri ve misafirleri ile hasbihal ediyordu. Selam verip cemaatin içinden geçip önüne oturdum. Elimde tuttuğum gazeteyi gösterip, “Efendim, Zaman bugün Amerika’nın doğu bölgesindeki abonelerine günlük olarak ulaştı. Bu gazete sabah bana gelen gazete.” dedim.

Memnuniyetle gazeteyi aldı. Takdir sözleri bekliyordum. Fakat o sordu.

• İdris bey, gazete böyle kaç eyalete ulaşabiliyor?
• Efendim, 9 ayalet.
• Amerika’da kaç eyalet var?
• 50!
• Peki diğer eyaletlere ne zaman ulaşılabilecek?

Fren yemiş gibi durdum. Bir anda Amerika kıtası gözümün önünde canlandı. Bu mümkün müydü? Hocaefendi, dağıtımın zorluğunu bilmiyor muydu?

Adeta zihnimden geçenleri okumuştu. Cemaate döndü ve şu sözler dilinden döküldü:

• Ben hak ve hakikatların bütün insanlara ulaşmasını istiyorum. Buna benim takıntım, diyebilirsiniz. 

Fethullah Gülen Hocaefendi, bir ufuk insanıydı. Ömrünü, inandığı evrensel değerleri insanlığa ulaştırmaya adadı. Dünyanın dört bir yanına dağılmış hizmet gönüllüleri de, Hocaefendi’nin ‘takıntım” dediği hususları, hayatlarına gaye yaptılar.

Hiç şüphe yok, Onun yaşamı gibi vefatı da gayeyi hayaline hizmet edecektir.