YORUM | M. NEDİM HAZAR
“Şimdi ben vicdan sızısını yaşıyorum,
küçükken kanadını kanattığım kuşların!”
Süreyya
Her insanın küçüklüğüne dair birtakım kabahat galerisi olabilir. Ve bazı zamanlar o anılar zihnin gizlendiği raflarından çıkıp insanın karşısına dikilirler. Hemen herkesin geçmişinde masumiyet derecesi farklı bu tür kilitli sandukaları vardır.
İşte benimkilerden bir tane…
Çocukluğumun geçtiği yerlerde havanın soğuk olduğu dönemlerde göçmen kuşlar akın ederlerdi gökyüzümüze… Ve bizim için tuhaf bir av sezonu açılırdı. Kuş avlamaya çıkardık günler boyu… Herkes kendince geliştirdiği bir sistem ile yapardı bu avı. Kimimiz at arabalarını çeken zavallı beygirlerin kuyruklarından kopardığımız kıllar ile tuzaklar kurardık. Bir tür idam ilmeği şekline getirilen atkuyruğu kılları, aralarına serpiştirilen buğday taneleri ile kusursuz birer tuzağa dönüşürdü. Açlıktan buğdaylara saldıran göçmen kuşlar tuzağa kapılır ve çaresizce çırpınırlardı. Bir kuşun eti ne kadar eder ki? Ancak tuhaf bir kış eğlencesiydi bu avlar. Kimimiz, hastane yakınlarında bulduğumuz serum lastiklerini birbirine bağlayarak sapan yapardık. Burada nişancılık devreye girerdi. Bir duvarın yahut dalın üzerine konmuş gariban kuşlardı hedef. Kimimiz amansız nişancıydı. Kuşu havada uçarken vuran çocukları bilirim…
Ve bu anılarımın en ibretli bölümü…
Günlerden bir kış günü, yine kuş avındayken birkaç parmakları soğuktan morarmış çocuk, çam ağaçlarının arasında kuş peşindeydik. Aramızdaki en yaman nişancı ‘susun’ diyerek bir işaret yaptı. Tam altında bulunduğumuz yaşlı bir çam ağacının en tepesinde bir kuş duruyordu. Hepimizin hayranı olduğu sapanını çıkardı, yerden kenarları bir jilet kadar keskin bir taş alıp sapana yerleştirdi. Kuşun tam altına gelecek yere bir izdüşümü gibi konuşlandı. Sessizce gerdi sapanın lastiğini ve bıraktı. Taş vınlayarak uçtu yukarıya doğru, kuştan garip bir ses ile beraber, birkaç tüy parçası savruldu boşluğa. Belli ki, kanadındaki bir demet kanat tüyünü biçip geçmişti taş. Kuş aşağı doğru düşerken çırpınıyordu. Çocuk heyecanla avına doğru hamle yapmıştı ki, ani bir haykırış ile yere kapaklandı. Kalktığında yüzü gözü kan içindeydi. Belli ki attığı taş, epey yukarıya çıktıktan sonra aynı hız ile geri dönmüş ve bizzat atıcısının göz kapağına vurmuştu. Çocukluğun ve yanlış bir şey yapmanın verdiği panikle kimseye bir şey söylemedik. Çocuk, kâğıtlarla, mendille filan kapamaya çalıştı yarasını. Doktora filan gitmeyi teklif bile etmedik. Muhtemelen o akşam ve sonraki akşam ailesinden de sakladı gözündeki yarayı.
Ve bu avın kötü bir anısı olarak ömrünün sonuna kadar taşıyacak belki o yara izini. Bilmem kaç bin kilometre uçmayı başarmış bir göçmen kuşun dinlenmek için konduğu ağacın tepesinde hayatına kastetmenin acı hatırası hâlâ durur gözünde…
Başta Havuz medyası (malum), ardından Ergenekon medyası (Sözcü/Cumhuriyet/Aydınlık) ve nihayet kendini muhalif olarak tanımlayan medya (Birgün) gibi mevkutelerin son günlerde nasıl ortak bir dil ile düpedüz insan haysiyetine saldırdıkları haberleri görünce kişisel tarihimdeki kabahatlerim aklıma geldi.
Ergenekon ve Havuz medyasını onaylamasam da, nispeten anlıyorum. Başka alternatifleri yok. Zalim bir iktidarın görünen ve görünmeyen ortaklarının bülteni, şahsiyet cellatlıkları onların olağan fıtratları.
Ama ya muhalif görünenler.
Suret-i Haktan gibi hareket edenler.
Onlar, yarın utanarak hatırlayacakları bu yayınları nasıl bir cesaret ve hatta utanmazlıkla yayınlıyorlar!
Gazeteci Cevheri Güven ile ilgili Sabah’ın manşetini asla yadırgamadım.
Ama vasatı aşamayan sunuculuğuyla ortaya çıkan Zafer Arapkir isimli bir şahsın, anlam veremediğim öfke ve nefret kusmasını gerçekten çözemedim.
Nasıl bir kin, lafa gelince demokrasi havarisi kesilen bu zevatı böyle canavarlaştırabiliyordu?
Erdoğan’ın mutlak iktidarının sanırım bir nişanesi de buydu.
Şeytanlaştırıp ötekileştirdiği şahıs ve insanları, onlara karşı kullandığı diskuru ve dili, bizzat onlara da kullandırtıyordu.
Düşünsenize FETÖ söylemini bizzat Osman Kavala’dan Adnan Oktar’a, Selahattin Demirtaş’tan Can Dündar’a kadar, Erdoğan’ı bir kaşık suda boğmak isteyenler bile kanıksamış ve düşünce defanslarını bunun üzerine kuruyorlar!
Hakikaten garip, hem de çok…
Dün gencecik bir çocuk intihar etti.
Üniversite öğrencisi ve bir hukukçunun evladı.
Babası binlerce meslektaşı gibi, sudan sebeplerle hapiste tutuluyor yıllardır.
Babasının saçma sapan iktidar komploları ile hapse girmesi bir tarafa, geride kalan ailesine bile toplumun nefes aldırmamasının bir neticesi olarak kendi canına kıyıyor genç.
Bir kuşun daha kanadını kırdılar.
Hiçbir vicdani sıkıntı yaşamadan hem de..
Açıkçası, bazen kıyametin neden kopmadığını kendime de soruyorum…
Kiyamet kopmuyor cunku hala umidimiz var…
Hala seref ve haysiyet yoksunlarinin arasindan birilerinin, gun gelip yaptiklarindan utanacaklarini umuyoruz…
Birileri iki bin yildan uzun suredir bir insanogluna “Allah’in ogludur” yalanini soyleyip inandiklari halde biz hala “yalancinin mumu yatsiya kadar” diyor, “hakikatlerin bir gun ortaya cikacagi” umidini, sanki bu dunya gibi yorumlama gayreti icinde oluyoruz.
Allah’in “Siz buna layik oldugunuzu kanitladiniz” diyerek carptirildiklari cezaya orada bile isyan edip “hele bizi bir daha gonder bakalim” diyen kafir ve munafik zalimlerin degil ama boyle bir cezadan kurtulabilecek bazilarinin daha dunyadayken “ahlaksiz, terbiyesiz, dusuncesiz, geri zakali olan siz degil bizmisiz” demelerini beklemek…
Cevheri olayında aslında olay cevheri değildi. Sorun Cevherinin yaptığı haberdi. Resmin 15 temmuzun bir türk tiyatrocuların kurgusu olduğu ortaya çıktı. Yani Cevheriden önce Handenin pozisyonu açığa düştü. Meseleyi uzaklaştırmak için Cevheriyi kullandılar. Zaten sonra kimse bir daha Handenin kurgusunu konuşmadı. Mesele Cevherinin tehdit edilmesime indirgendi. işe de yaradı. Artık Cevherinin dostları Handeyi konuşmak yerine Cevheriyi konuşmaya başladılar.
İnsanların cemaate düşmanlığı çok eski. Tayyip cemaate düşmanlıktan vaz geçse sözde muhalifler koyameti kopartırlar. Hatta Tayyipi tehdit bile ederler. Ama şimdi ne gerek var kötü kötü konuşmaya. Hazır müslümanlar birbirini yerken.
Müslümana da hikaye farklı anlatılıyor. Cemaati CHP, PKK yanında göstermeye çalışıyorlar. Normalde kimse bu numarayı sökmez ama söküyormuş gibi yapıyorlar. Çünkü Cemaatle kendi şahsi hesapları yani Cemaate düşmanlıkları var. Cemaat düşmanlığından açıkca bahsetmeyerek terörün arkasına sığınıyorlar.
Dikkat edilirse Cemaatin adı önceden irticaydı. Şimdi neden kullanmıyorlar? Çünkü işin diğer ucunda AKP yani islamcılar var. Yani muhalefetin Cemaate düşmanlığı nedeniyle anlaşılır olur da Cemaat düşmanlarına islamcıların desteği de tuhaf. Hasetleri yüzünden muhaliflerle iş birliği yapıyorlar.
Yani ezeli düşman ile haset sahibi ortak noktada buluştu. Yani laikler ve antilaikler ortada çıkar gereği buluştu. Burdan da şunu anlıyoruz ki birbirlerine geleneksel laiklil tiyatrosunu oynamaktan vazgeçtiler. Gerçekten de muhalefer sorunu cemaat olatak tutmak ve kontrol etmek istiyor. O yüzden anlaşma yapılmış gibi laiklik tartışmalarına girmiyorlar. İki şebekenin de hedefinde Cemaat var. İkisi birbiriyle kavgayı unuttular.
Cemaat düşmanlığı onları mutlu ettiğinden birbirlerine laiklik, irtica, cumhuriyetin, atatürkün değerlerinden bahsetmez oldu. Burada alttan alan taraf Muhalefettir. Alttan alarak önce Cemaati yok edecek, sonra satılmış lider ile Müslümanları hedef alacak.
Muhalefet sırf bu yüzden Tayyipin attığı adımları takip eder. Kendi varlıklarını göstermek istemezler. Kendilerini ve heseflerini gizleeler. Yani yoklarmış gibi davranırlar. Aslında varlar. Ve Tayyipin en büyük destekçileridir.
O yüzden islamcı kimliğini giydiği zamanlarda, o yıllarda CHP ye etmediği laf kalmazken şimdi öyle sefil bir haldeler ki insanın onlara acıyası geliyor. Ama Tayyipin arkasına saklanarak, hatta elini kolunu bile onlar oynatıyor olabilir, Tayyipin şahsında yaptıkları kirli davranışlar sanki onlar yapmıyorda sadece islamcılara aitmiş gibi davranıyorlar. Ama bir yerde açık verilirse o zaman hemen yardıma koşuyorlar.
Yani herşey düşmanlık üzerine kurulu. İnsanların içine bir kere düşmanlığı yerleştirdiğinizde artık o kişinin kontrolü sende olur. Düşmanlaştırılmış insanlar aklı ile düşünemeyeceğinden tam kullanmaya hazır hale getirilirler. Artık olay tasması elinde olan köpeği salıp salmamak sahibin elimdedir.
Eğer Laikler Cemaat düşmanlığını insanların içine yerleştirmeseler nasıl ülkede Cemaatle mücadele ediyoruz adına insanları içeri atacak, Devleti yıkıp yenisini yaptığını açıklayamayacak.
Çünkü insanlara hiç sorulmadı Devletin nasıl yönetileceği. İşte bu nokta en can alıcı kısım. Türklere (dünyalılara değil) “bizimlemisin! yoksa hainmisin? şeklinde hayat iki soruya verilecek cevaba göre şekillenecek.
İnsanlara bir seçim yapma özgürlüğü veriliyor. Ama aslında verilmiyor. Çünkü Cemaate yapılanlar ortada iken, kimse keriz değil herkes olup biteni görüyor, eski Devleti savunamaz. Çünkü Cemaat ile eski Devletin yani yıkılıp yerine yenisi yapılan o eski Devlet ile bağı olduğu gösterilmeye çalışılıyor.
Eski Devlete Cemaatin dızdığı ve ele geçirdiği savunuluyor. Oynu Kemalist yani Batı sistemde kaybettiklerinden oyunun kurallarını değiştiriyorlar. Tıpkı orduyu terör yuvası gibi gösterip yok ettiler, Eski Devleti de kurumların terör istilası altında olduğu oyununu oynuyorlar.
O zaman muhalif görünenerin neden tepki vermediği anlaşılır.