‘Geç kalmışlık’ üzerine…

Ne saçmalıyorsun? Kimi şirkle itham ediyorsun? Yahudi kim, tanrılaştırılan kim? Senin haricî mantığına göre mü’min mü’mine ihtiramda bulunmamalı yoksa şirk olur. Bu düşünce çok yanlış, iftira ediyorsun.

Bazi insanlar kendinin küçüklüğü nispetinde büyük insanlarin büyüklüğünü kabullenmek ve takdir etmek konusunda hep cimridirler. Taktir etmek tanrilastirmak ya da ayristirmak degildir. Sinegin yaratilisini taktir etmek sizi yaratana, guzel insanlarin takdir edilmesi, guzelligin kaynagi olan Rehber’e ve sonucta sizi yine Yaratacinin guzelligine goturecektir.

Sayet TR724 ekibi, bu tarz yorumlari yayinliyor da, hakaret icermeyen elestirel analizleri yayinlamiyorsa sansür kriteri olarak geriye tek sey kaliyor: Hosa gitmeyen, dogru oldugu bilinen ama cevabi olmayan elestiriler.

Kerim bey çok teşekkür ederim bu güzel yazı için. Cumartesi tadında iyi gitti emin olun.

Sınanmayan iddia yoktur derler, en başında da sevgi gelir muhtemelen. SEVGİ de sınanır.

Subjektif bir bağlamda ele alıyorum tabi. Bu söyleyeceklerim ne imanın şartı, ne islamın ne şunun ne bunun.

Hocaefendiyi sevmek. İnsan sever bir insanı dimi. Anneyi severiz annemiz olduğu için, babamızı severiz babamız olduğu için. Derin kökleri vardır çünkü anne ve baba olmanın.

Küçükken küçük bir çarşı da annemi kaybetmiş çok korkmuştum, bulunca o sarıldığımda ki hisleri mi hala hatırlıyorum. Bağrına basınca annem ne hissetti bilmem ama benim içimdeki o tuhaf güven, rahatlama hissi.

Yıllarca babam uzakta yaşadı, gurbetçiydi. Her izne geldiğinde, sarıldığımda aldığım tatlı bir histi.

Yıllar sonra yanımıza geldi, ergenlikte olsa yine de küçüktüm. Babamın o işten gelmiş, ter kokan haliyle, o yorgun haliyle uzanmış koltuğa, sarılıp öpüp koklamak, çok güzel gelirdi. Ten kokusu bile evlada güzel gelir mi, herkese böyle mi olur inanın bilmiyorum, ama bana hep güzel gelirdi.

Selvi Boylum, Al yazmalım da, Aytmatov sevgi nedir? sorusunu sorar.

Sevgi EMEK tir cevabını verir kahramanı.

Salt genetik bağ yeterli midir sevginin oluşmasına bunu uzmanları söylesin tartışsın da,

ben annemi ve babamı her hatırladığımda, o gözümde canlanan anıların içinde benim için yaptıkları, emekleri, gayretleri, üzerimize titredikleri anlar gelir en başta aklıma.

Gençliğin enerjisiyle ,, o sağanak yağmurda, cebimde dolmuş parası olmasına rağmen, 1 saatlik keyfine yürümenin ardından geldiğim evde, hastalanmasın diye tüm hastalık ihtimallerini yok etmek istercesine, beni zorla soyup battaniyenin altına sokup, evdeki tüm saç kurutma makinalarını getirip kuruttukları anlar gelir.

Gülerek, şımararak, nazlanarak yeter bu kadar dememe rağmen öpmesi annemin beni, babamın sarılması.

Hocaefendi de bir çeşit anne ve babası bu hizmetin. Hizmeti de bir çeşit evladı gibi gördüğünden zerre şüphe etmedim. Anne baba gibi şımarttığını da hissettim zaman zaman bizleri. Bu insanlığa güzel değerleri anlatan bu hizmetin fonksiyonunu bildiği için, ve içindeki insanların değerini, üzerine titrediğini.

Birinin ayağına diken batmasından dahi rahatsız olan, onu savmaya çalışan bir yapı da olduğunu da tanıyanlar anlatırlar.

Doğrudan tanımaz hocamız beni, bende onu. Dualarda defalarca anmamıza rağmen bir ferdi olarak bu güzel hizmette. Amellerde, rızai ilahi yörüngeli yapılan dualar, tesbihatlarda sürekli birbirimizi anmalarınız haricinde. Bilmez ismen de, bedenen de.

Ama bilirim ki, hocaefendi, bir çeşit anne ve baba idi. Öyle hissettim çünkü, tıpkı anne ve babama karşı hissettiğim duygu gibi.

Sınanmayan iddia yoktur derler. Bu karşılıklı sevgi de, çok büyük sınanmaların içinde ayrıca sınandı.

Bu sevgi, Hocaefendiyi sevmek de sınandı, devasa büyük bir sınavın içinde bu da vardı kısaca.

Tabi tek sınanan bu sevgi değildi.

Atomun çekirdeğinde nötron ve protonu birbirinden ayırmak o kadar zor ki derler, eğer bu başarılırsa atom patlar, olur atom bombası derler.

Fiziken sevginin en zirvesi, çekimin en güçlüsü bu güçlü nükleer kuvveti bile zalim insan koparıp atıp, devasa patlama yapabildiyse,

Elbette bunu iki insan arasındaki en güçlü duygular için de yapabilecekti.

Eşler arasındaki sevgiler, evlat ile baba arasıdaki sevgi, hizmetteki insanların birbirlerine olan karşılıklı saygı sevgisi de kısaca bundan nasibini aldı, bu sınanan sevgi testinden.

Çok şükür ki, hikmetini Allah bilir azı hariç, onda da hoş görülecek gerekçeler var, herşeyini kaybetmesine rağmen o güzel eşlerimiz, yavrular, dostlarımız arkadaşlarımız genel olarak yan yana durdular.

Evrenin mayası sevgi ise, insanlar arasındaki bu öz mayayı işte bu sefer söküp alamadılar.

Fiziken dünyevi hayatlarımızın o dişlilerine, ana bilyelerine soktukları o soğuk demirden zulmleriyle özü, ana dişlileri, bilyeleri darmaduman etseler de, ruhlardaki o giriftliğe sökmedi bu müdahaleleri.

Hocaefendinin 15 Temmuz sonrasında bir destansı anlatımda bulunduğunu görmedim ben Asrı Saadete dair, hele sonralarına hiç. Gözünün önündekini gayet iyi anladığını hissettim o nedenle.

Gözümüzün önünde yaşadığımız gerçek, aslında tüm Asrı saadeti, sonraki tarihi bize öyle bir tevil ediyordu ki, artık bunun üzerine bir söz söylemek zaten mümkün değildi, bilmiyorum ama görmedim hocamızdan.

90 lı yılların kasetlerinden tut, 2015 lere kadar olan dönemde karşılaşsak da, bu olaylar sonrasında görmedim.

Bilmiyorum bilen varsa yazsın ama ben 15 Temmuz sonrası görmedim, hissetmedim.

Hocaefendi utanan bir insan. Her destan yaşayan için yıkımdır demişti bir şair. Sonrakiler onu destanlaştırır.

Tacizler, tecavüzler, yıkımlar, işkenceler, zulmler içinde, bunun bir destan olmadığına hemfikiriz, geleceğin nesilleri ihtimal buna destan dese de.

Hissettirilmeye çalışılan bu hizmete, amaçlanan duygu hep şu idi ihtimal.

Pişmanlık, utandırma, çaresizlik, suçluluk..

Karşısındaki olay, birgün gelecek nesillere ihtimal (Allahu alem) destan gibi anlatılacaksa da,

o an onu yaşayanlara hissettirilmek istenilen duygu, çaresizlik, pişmanlık, suçluluk…

Kerbela geliyor mesela aklıma

Ne vardı dediklerini yapsaydı, geri çekilseydi diye içinden geçir miydi acaba Hz. Hüseyinin etrafındakiler.

Kızmışlar mıdır mesela Hz. Hüseyine.

Nedir bu inat diye. Vazgeç demiş olanlar çok muydu acaba.

Senin yüzünde oldu diyenler ya da.

Ya yanında her şeye rağmen sabit kadem kalanlar ve hatta Hz. Hüseyinin kendisi.

Biat etmiş gibi olsam mı acaba, ne zararı var ki.. diye düşünmüş müdür Hz. Hüseyin sonradan.

O katledilmeden son anlarda içinden geçen hisler neydi.

Pişmanlık, suçluluk, çaresizlik miydi..

O an peygamber torununun kendisi de, kendisiyle birlikte etrafındaki insanların zulme uğramasına kendini sebep olarak görmüş müydü?

Bunları bilemiyoruz.

İnsanlığın iftihar tablosununun yanında iken bile savaşta çetin bir an olunca, yanında en zirve sahabilerin bile kalplerinden neler geçirdiğini ayetlerle Allah bize söylüyor.

İmtihan çetince, çelik gibi iradeler bile çatır çatır çatırdıyor, sahabi bile olsa bir avuca düşüyor, metin olanlar.

Demek ki bu da normal. Bu bir inanın sınırları.

Kimbilir Allahu teala kullarında o an neyi görmek istedi.

İnsanız. Ben burasındayım işin.

Belki bu dediklerim hiç olmadı bilmiyorum.

Ama neden, suçluluk, pişmanlık, çaresizlik duyguları üzerinden yazdım.

Günümüz nedeniyle.

Günümüzde yaşatılan hadiselerle, insanlara, bu temel duygular hissettirilmeye çalışılıyor.

Pavlowun şartlı refleksini iyi bilen şer şebekeleri,

Sanki zulmleri kendileri yapmamış da, hocaefendi ve hizmet insanı yapmış gibi, sebep kendileri değil de, hocaefendi imiş gibi gösterip,

insanlara durumlarına göre, suçluluk, pişmanlık, çaresizlik, suçlama hislerini yaşatmak istiyorlar.

Bu kadar büyük bir yıkım da insanlar hissetse de hoş görülür elbette.

Ve bunların arasında Hocaefendi geliyor aklıma.

Acaba diyorum o ne hissetti.

İçinden geçenler neydi.

Bir anne baba gibi, evladı gördüğü bu hizmeti, iğne iğne dokuduğu bu insanlığa hizmeti ve ona gönül vermiş insanları ve süreci, yaşanılanları.. görünce ne hissetti.

Bir anne babanın çaresizliğini mi..

Tıpkı babamın yıllar sonra bana dediği gibi, onca emeğine karşın üzerime titremesine, fedakarlığına karşın, “oğlum sana iyi bir baba olamadım” demesi gibi bir şey mi geçti içinden acaba.

Bir babanın çaresizliğini evlat, özellikle bir erkek evlat nerede anlar?

Evladı gözünün önünde hunharca katledilirken birşey yapamamasından.

Her iddia test edilir demiştim. Sevgi de.

Hocamıza Allah sağlıklı, uzun bir ömür dilerim.

Hocamızın ülkesine, bizlere ve insanlığa daha söyleyecek şeyleri olduğunu düşünüyorum her nedense.

Bir sohbetinde ezberimde olmayan anlatımında dediği şeyler aklıma geliyor.

Bu bezm, bu beste yarım kalmasın. Bayrağı yukarı çekilen, göndere çekilen bir sporcu gibi, 1. nin bayrağı en zirveye çıkarken diğerinin yarı da kalması gibi, böyle yarım kalmasın bu insanlığa hizmet.. sözleri aklıma geliyor.

Yarım kalmışlık.. Benim açımdan hissedilen duygu bir yarım kalmışlık.

Tarihçiler belki fetret devri der, İlahiyatçılar, Hendek sonrası o tuhaf dönem ihtimal uhud bilemiycem.

Nereden bakılırsa bakılsın, ama bu sefer öyle olmasın.

Bir iddiası vardı hizmetin. Sınanması denenmesi gereken bir iddiası. İnsanlığın mutluluğunun, maddi terakki yanında manevi yükselmesinin anahtarın ilkelerinin, evrensel bir barışın yolunun iyi yetiştirilen bir nesil ve onun güzel ahlaki temellerinden geçtiğinin.

Bu bir tohumdu. Her iddia sınanmalıydı. Bir meyve tohumu var ise, o bir tohum değil meyve ağacıdır aslında.

Yusuf asıl kuyuya atıldığında Mısıra sultan olmuştu denir.

Çamura düşmekle cevher değerinden sakıt olmaz.

Rabbim her iddia gibi, hizmetin insanlığa sunduğu, özelinde ülkemize sunduğu refah mutluluk reçetesini sınama, deneme ihtimali verir inşallah.

Her iddia sınanır. Hizmetin bu iddası da inşallah birgün gerçekten sınanma ihtimalini bulur, meyveye durur.

Hocamızı seviyorum.

Nedense, hocamızın daha söyleyecek çok şeyi olduğunu düşünüyorum. Bilmiyorum, ama öyle düşünüyorum.

Her iddia sınanır, Sevgi de özetle.

Hocamızı seviyorum.

Rabbim, Hocamıza sağlıklı uzun bir ömür nasip etsin.