YORUM | MURAT AYDIN
Yıl 1998; 28 Şubat’ın en hararetli zamanlarında, asker en güçlü olduğu zamanları yaşıyor. Benjamın Toshack da o zamanlar Beşiktaş’ın teknik direktörü. Bir gün Oktay Derelioğlu’nu antrenmanda göremiyor ve nerede olduğunu soruyor. Sakatlandı diyorlar. Nasıl yani en son gördüğümde sağlamdı, nasıl sakatlandı diye sorunca, askerde eğitim sırasında sakatlandığını öğreniyor. Neye uğradığını şaşıran Toshack’ın cinleri tepesine çıkıyor. ‘Nasıl ya’ diyor ‘Burası Sovyet Rusya mı? Bu laf bir anda gündeme oturuyor, Beşiktaş ile Genelkurmay arasında büyük bir devlet krizi çıkıyor.
O zaman Genelkurmay için -rütbeli askerler hariç- ülkedeki her erkek eşit olduğu için, sürünme eğitimini Oktay Derelioğlu’nun da mutlaka yapması gerekiyor. Derelioğlu’nun futbol borsasında milyonlarca dolarlık değerinin olması, Avrupa çapında izlenen bir oyuncu olması, en değerli oyuncularından birinin sakatlanmasının Beşiktaş’ın borsadaki değerini etkileyecek olması gibi şeylerin hiçbir önemi yoktur onlar için. Herkes askerde sürünüyorsa o da sürünecektir. Devletin istediğine karşı herkesin boynu kıldan ince olması gerekir haliyle.
O gün bir devlet krizine sebep olan olay bugün her anlatıldığında da kahkahalarla gülünen bir trajikomik fıkra olarak kaldı aklımızda.
Bunun gibi her dönemin kendine ait trajikomik halleri eksik olmuyor Türkiye gibi ülkelerde. Bugün de farklı trajikomik fıkralar kendiliğinden yazılıp tarihe kayıt oluyorlar. Mesela Hakan Şükür Türk futbol tarihinin en büyük golcüsüdür ama bugünkü Türk televizyonlarına göre böyle bir futbolcu hiç yaşamamış, hiç var olmamış, o golleri de hayaletler atmıştır. Türk Futbol tarihi konuşuyorlar, dünya 3.lüğümüz, Dünya Kupası tarihinin en hızlı atılan golü, Galatasaray’ın UEFA şampiyonluğu vs ama dönemin en önemli yıldızı sanki sahada hiç olmamış gibi muhabbet ediliyor. Hakan Şükür’ü Türk futbolundan çıkardığınızda hiç bir saçmalıkla dolduramayan koskocaman bir boşluk oluşuyor. Yani doldurabilirseniz doldurun ve ağalar istemediği için ismini hiç zikretmeyin. Ama öyle kocaman bir adam ki onsuz futbol konuşmanız mümkün değil. Kazara birisi ağzından kaçırsa sosyal medyada olay oluyor. Hakan Şükür’ün gollerini konuşmak memleketi temelden yıkacak bir terör eylemi sanki.
Ama bu aralar asıl Enes Kanter üzerinden komik fıkralar yaşanıyor. Türk televizyonları Enes’in oynadığı maçları yayınlamıyor. Bir basketbol maçının ya da bir adamın topu bir sepetin içinden geçirmesinin ülke güvenliğiyle ne alakası olabilir? Yani siyasi içerikli bir konuşma olur, yönetimle ilgili mesajlardan çekinir yayınlamazsınız bu düşünce özgürlüğüyle bağdaşmaz ama anlaşılır bir tarafı vardır. Ancak söz konusu olan sadece ve sadece bir basketbol maçı, o maçta onlarca oyuncu oynuyor. Hükümete muhalif oyuncu bir basket atınca hükümet mi devrilir. Aldığı her ribaunt ile hükümetin temellerine bir darbe mi vurmuş olur? Milli birliğe en çok muhtaç olduğumuz şu günde yaptığı asistler birliğimizi mi bozar? Enes her top çalmada hükümetin çalmasını mı insanların aklına getirir?
Ama bence en komik fıkra Kaan Kural’ın onun adını anmadan Portland maçında yorumlar yapmasıdır. Neticede NBA kocaman bir lig ve bir sürü takım ve bir sürü oyuncudan oluşuyor. İyi bir basketbol gözlemcisi olan Kaan Kural, Enes Kanter’i oyuncu olarak beğenmiyor olabilir, beğenmediği için de anmaya değer bulmuyor olabilir; bu anlaşılabilir. Ama 2016’dan beri play-off’larda maç kazanamayan Portland’ın Oklohama ile oynadığı maçı anlatıyorsun. Portland maçı kazanıyor, sahanın en iyisi Enes Kanter ve sen maç boyunca onun adını bir kere anmadan bitiriyorsun. Üstelik ABD’de Twitter’ın TT listesinin en üstünde Enes var.
Kuşkusuz bu olayı ileride trajikomik fıkra olarak anlatılıp anlatılıp gülecekler. Portland tur atlamaya ve Enes Kanter formanın hakkını vermeye devam ettikçe fıkralar da çoğalacak.
Kaan Kural’ın Enes Kanter ile bir problemi olduğunu sanmıyorum. Ama Kaan Kural gibi bir ismin Enes çok iyi performans gösteriyor diye bir twit atmayacak kadar mevcut sisteme abapte olmuş olması, hakikaten Türkiye için düşündürücü bir fıkradır.
